FC Abcoude was ooit zo’n heerlijke dorpsclub, waarbij het clubhuis pal voor het hobbelige hoofdveld stond – en waarbij je, zodra je het clubhuis of de aangrenzende kleedkamers verliet, direct in de wedstrijd die dan (nog) gaande was viel.

Een trainer schreeuwde wat, bij de zijlijn vond net een stevig duel plaats en toeschouwers – met een paraplu in de aanslag voor het grijze weer of andere doeleinden – vonden de scheidsrechter een hondenlul of maakten een grapje.

Het huidige terrein van FC Abcoude is door de kunstgras- en hekwerk-maffia omgetoverd tot één grote kinderopvang; er wordt door kinderen gevoetbald op veld 2, op veld 1 wordt er letterlijk gegymd. De veldindeling is nog wel hetzelfde als toen de Golden Boy van 2018 hier speelde, maar het voelt en ruikt er letterlijk anders.

Geen lentegeur op Sportpark Hollandse Kade, en geen nukkige terreinknecht die voor de zoveelste keer roept dat de jonge voetballers uit het zestienmetergebied moeten blijven.

FC Abcoude is, zoals dat heet, met de tijd meegegaan. Ieder nadeel heb een voordeel: er kan eindeloos worden gevoetbald op de plastic velden en de kleedkamers zijn spic en span.

Gelukkig is veld 3 er nog. Je moer er een stukje voor omlopen richting het spoor tussen Utrecht en Amsterdam, maar dan heb je ook wat! Nopafdrukken in het veld, gekalkte lijnen, dug-outs met spaanplaat, verkleurde doelnetten en een lat die aan de onderkant modderig is – hoe vaak zal er hier via de onderkant van de lat gescoord zijn, of dramatischer, net niet gescoord zijn?

En stilte om te dromen…

We zien Matthijs de Ligt, wiens spel hier perfect zou passen, op een druilerige herfstdag eindelijk zijn belofte inlossen. Opstomend over het middenveld en op de rand van de zestien de keeper van de tegenpartij verschalkend met een lobje. Met zijn vrouw AnneKee Molenaar aan de zijlijn, die klaagt over het modderige veld en ‘altijd die wind’ – en haar paraplu maar met moeite in bedwang houdt.

In de verte juicht Matthijs ingetogen, denkend aan vroeger.