Het is rustig in de wijk Les Corts. Althans, in de wijk van het beroemde Camp Nou klinkt nog steeds het gebruikelijke stadskabaal, maar het gejuich van weleer heeft plaatsgemaakt voor het geluid van graafmachines heiwerkzaamheden. Ook in Spanje verrijst de ene na de andere moderne arena, in Madrid, en dus moet Barcelona mee. Als het werk erop zit, heeft Camp Nou een capaciteit van 105.000 plaatsen en een uitschuifbaar dak. De verbouwing is dusdanig ingrijpend dat er de komende twee jaar überhaupt niet gevoetbald kan worden.

Vervelend uiteraard, maar een noodzakelijk kwaad volgens de club. Real Madrid deed het ook en verhuisde tijdelijk naar het trainingscomplex, maar dat was in coronatijd, toen het door de afwezigheid van fans überhaupt weinig uitmaakte waar je zou spelen. Voor het Barça van nu geen optie, maar er is een mooie tussenweg in de stad: Estadi Olímpic Lluís Companys, ook wel het Estadi de Montjuïc genoemd. Niet zo groot als Camp Nou, uiteraard, maar met ruim 50.000 plaatsen toch een meer dan waardig stadion voor FC Barcelona.

Een iconisch stadion op zichzelf, natuurlijk. Het Estadi de Montjuïc is al bijna honderd jaar oud, maar vergaarde pas echt internationale bekendheid toen de Olympische Spelen van 1992 er georganiseerd werden. Carl Lewis. Ellen van Langen met grote ogen op de Olympische Spelen. Maar daar zit ook direct het probleem: het is een atletiekstadion. Voor voetbal werd het echter nooit een goede oplossing. Espanyol speelde er twaalf jaar, maar was maar wat blij toen het weer kon verhuizen naar een echt voetbalstadion. De meeste bijzondere gebeurtenis in die jaren was nota bene dat Lionel Messi er debuteerde als profvoetballer.

En nu speelt Barcelona er dus twee jaar. Op voorhand was er door de verhuizing naar een half zo groot stadion vooral angst dat het onmogelijk zou worden om nog aan kaartjes te komen. Maar niets is minder waar. Hoe bijzonder de Montjuïc ook voor mensen uit Barcelona is, het stadion op de mythische berg is ontzettend impopulair bij de socios van Barça. Ze stonden al sceptisch tegenover de verhuizing, maar toen voorzitter Laporta ook nog doodleuk een ruime prijsverhoging voor de seizoenkaarten doorvoerde waren ze er helemaal klaar mee. Dan maar twee jaar niet. Na de hevige protesten werd het weer teruggedraaid en kwamen ze per saldo zelfs 25% goedkoper uit, maar het kwaad was al geschied. Amper 16.000 seizoenkaarthouders heeft Barcelona dit seizoen. Net iets meer dan NAC Breda, maar ruim vijf keer minder dan vorig seizoen.

De scepsis van de fans is te begrijpen. Zeker vergeleken bij Camp Nou is het Estadi de Montjuïc maar een matig voetbalstadion. Je zit er ver van het veld, sommige plaatsen bieden zelfs maar beperkt zicht. Bovendien zijn tal van randfactoren er bijzonder slecht geregeld. Door de ligging boven op de Montjuïc is het slecht bereikbaar. Vanaf de metro moet je 20 minuten klimmen tot je bij het stadion komt, parkeergelegenheid is er nauwelijks. Bovendien heb je er nauwelijks bescherming tegen de elementen, sterk tegen de zin van de culés, de Barça-fans.

Hoe gek het ook lijkt, het kleinere stadion biedt voor toeristen paradoxaal juist meer kans om Barça aan het werk zien. Een uitkomst voor verstokte groundhoppers en voetbaltoeristen die gewoon Frenkie de Jong of Joao Felix in actie willen zien, ongeacht waar. Voor de echte Barcelona-fan zal het even slikken blijven.

Vanmiddag beklimt niet alleen FC Barcelona, maar ook aartsrivaal Real Madrid de Montjuïc. Een Clásico waarbij je je af kunt vragen of er wel sprake is van een thuisvoordeel voor Barça: uitverkocht was het stadion dit seizoen nog niet, zelfs de grootste wedstrijd ter wereld niet. Een heet middagje zal het vermoedelijk niet worden. Winderig, dat wel. Ondertussen dromen de fans van een potje in Camp Nou, en bidden ze dat het stadion ook echt binnen twee jaar klaar is. Suerte, culés.

Beeld: BSR Agency